Mexican Standoff

De langste rit van de vakantie hadden we voor de boeg vandaag: 370 mijl, oftewel 592 km.

We vertrokken op tijd uit de Grand Canyon met als eindbestemming Calico Ghosttown, een stadje die wij in 2019 ook al eens bezochten. Onderweg kwamen we al snel een Starbucks tegen, dus moesten we even stoppen. Wie mij kent weet dat ik geen Starbucks voorbij kan rijden zonder koffie te halen. Deze vakantie is tot nu toe niet erg goed geweest voor mijn verslaving, dit was de eerste Starbucks na Las Vegas die we tegen kwamen. Ik heb meteen een Arizona reusable koffiebeker gekocht, om mij de rest van de vakantie te voorzien van koffie (hoop ik).

Halverwege onze ruim zes uur durende trip kwamen we langs een plaatsje genaamd Oatman. Om hier te komen moesten we de bergen in, met smalle haarspeldbochten. Aangekomen werd gevraagd hoe we het voor elkaar hadden gekregen om die grote camper helemaal hier te krijgen..  ach, niks is te gek.

Oatman leek ons wel een leuk stadje, maar het bleek een biker walhalla te zijn, alles gericht op motorclubs en alles mega toeristisch. Toch was het ook wel leuk. Onder de vaste bewoners hoorden ook een groep ezels, die er wild (maar toch tam) rondliepen. In verschillende winkels konden toeristen voer kopen voor de dieren en ze werden gelukkig met respect behandeld. Al snel hadden we het wel gezien hier en liepen we terug naar onze camper. Door het stadje reden we om onze route weer te vervolgen. Toch bleek iemand het hier niet mee eens te zijn. Vlak voor we het stadje uit reden stonden we stil, aangestaard door een super chille meneer ezel die midden op de weg zijn hangplekje had gevonden. Met geduld en lol wachtten we tot een mevrouw zo vriendelijk was de ezel weg te lokken. Had ze dit niet gedaan, dan hadden we misschien nog daar stil gestaan.

Aan het eind van onze lange rit kwamen we aan op Calico campground. De camping ligt pal aan de ingang van Calico Ghosttown, een oud mijnstadje, verlaten omdat er op een gegeven moment te weinig zilver was te winnen om te kunnen overleven. Tegenwoordig probeert men het stadje in stand te houden, precies zoals het al die jaren geleden is achter gelaten. Het leuke aan ons bezoek was dat het na sluitingstijd plaatsvond. Er was geen mens te zien en het enige geluid wat je hoorde was de huilende wind en het kraken van deurtjes. Best wel griezelig! Morgenochtend gaan we terug om de toeristische kant van dit stadje nogmaals te zien en een bezoek te brengen aan een stukje mijn.

Nu maar hopen dat de spoken ons vannacht rustig laten slapen.

Wordt vervolgd...